Vakantiegevoel: aan!

Paihia to Auckland, 10 februari
Mijn wekker wekte me om 7 uur, omdat ik had afgesproken om te skypen. Daar heb je internet voor nodig, dus ik liep naar de receptie om dat even te regelen. 'De kaartjes zijn op, je moet wachten tot 9 uur', oftewel: zo vroeg op voor niks! Maar om 7 uur zijn er weinig mensen op het strand en als je geluk hebt zie je een mooie zonsopkomst dus ik besloot mijn cameragear te verzamelen en me te begeven naar het strand. De zon warmde mijn huid al op, de bootjes lagen lekker te dobberen op het water en op wat sportieve mensen na was er helemaal niemand. Goede timing, dacht ik zo. Na wat plaatjes geschoten te hebben en mijn wifi-thee genuttigd te hebben was het tijd voor een stevig ontbijt en een wandeling naar de watervallen in de omgeving van Paihia. De wandeling zou 1,5 uur duren, dus dat viel wel mee dachten we. Ik ben er echter nog steeds niet aan gewend dat dat 1,5 uur berg op berg af is, toch wel anders dan 1,5 uur in Nederland. Voordat we de watervallen konden horen wandelden we door een mangrovenbos op een soort steiger, daar kon ik even bijkomen. Als het uitzicht dan beloning is voor het harde werk dan is het de inspanning wel waard. Helaas, het waren niet de indrukwekkendste watervallen ooit, maar de wandeling zelf was wel sper mooi. En toen: de weg terug. Gewoon over de weg was het beste dachten we, maar wat bleek: geen stoep. Behoorlijk wat kilometers verder en de angst om te liften niet overwonnen te hebben kwam daar na heel veel vermoeiende bergen eindelijk de supermarkt in zicht. We vonden dat het tijd was voor een pitstop en alsof dat nog niet genoeg was om onze veelal voedsel-gerelateerde behoeften te bevredigen zijn we direct doorgelopen naar de kebabzaak. Daar at ik niet zoals we dat in Nederland kennen een kebab, maar een wat culinairdere versie: een handgemaakte wrap met heerlijke saus en groenten. Een betere beloning dan de watervallen, daar waren we het over eens. Onder het genot van weer een gitarist die zijn talenten liet horen genoten we van onze kebab. Waarschijnlijk de beste ooit.

Laat in de middag vertrokken we weer naar Auckland, ik had weer hetzelfde hostel geboekt. Het voelde daar bijna als thuiskomen, bijkletsen met 'oude bekenden'. Een goed einde van mijn Bay of Islands-trip!

Auckland to Hahei, 11 februari
Nieuwe bus, veel nieuwe mensen. Waar de oude groep ook echt als een groep voelde, is dit wat massaler. Desalniettemin heb ik het super naar mijn zin! Het voelt echt als een vakantie op dit moment.

De eerste stop van vandaag is bij Hot Water Beach, een strand waar door de vulkanische activiteit warm water in de bodem zit wat wel 75 graden Celsius kan worden. Als je met je voeten wat dieper graaft dan de oppervlakte voelde je echt warm water, op sommige plekken brandde je zelfs je voeten! Ook was het strand er erg mooi, en zoals op elk strand waar ik tot nu toe komt is het er heel rustig. Na het lekker warme voetenbadje vervolgen we onze reis naar het hostel in Hahei. Ik wist dat er maar één hostel was in dit stadje en dat een nachtje daar slapen 28$ zou kosten. Een normale prijs, ik verwachtte dus ook een normaal hostel en een normale kamer. We werden echter gedropt in onafsluitbare hutjes op een camping die liefkozend een 'Holiday Resort' werd genoemd, wat mij betreft een iets te verwachtingsvolle naam. Na onszelf en onze spullen in het kleine hutje gemaneuvreerd te hebben maakten we ons klaar voor een weer een wandeling van 1,5 uur, naar Cathedral Cove, een grote rots met een gat erin. Nu wel goed voorbereid (lees: volle fles water, genoeg voedsel) en wetend dat het berg op berg af gaat zijn. Bij het eerste aanwijzingspunt stond als duur van de wandeling 1,5 uur. Oké, dat kunnen we, dat hebben we al bewezen. Na letterlijk minder dan 5 minuten te hebben gelopen: 1,20 uur. Dit is goed vol te houden! Een uur en wat uitwijkingen te hebben genomen later kwamen we aan bij de rots, waar ik hoge verwachtingen van had. Waar ik in gedachten had een paar mooie plaatjes te kunnen schieten van een mooie zonsondergang en wolkenpartij was het strand bezaaid met mensen die ogenschijnlijk allemaal hetzelfde idee hadden. Dan maar zwemmen, iets wat ik nog niet gedaan had sinds ik in Nieuw Zeeland was aangekomen. Mijn eerste duik was echter al direct desastreus: ik had de kracht van de golven onderschat en werd een aantal meters meegesleurd en strandde als een aangespoelde walvis op het strand, grijpend naar mijn zowat wegspoelende zwemkledij. Wederom: toch wel wat anders dan in Nederland. In de avond hebben we lekker gebarbecued, spelletjes gedaan, drankjes gedronken en het strand bij maanlicht mogen bewonderen.

Hahei to Raglan, 12 en 13 februari
Ik en een aantal anderen hebben besloten langer te blijven in Raglan, om even een dag niet in de bus te zitten. Lekker naar het strand om even te relaxen en niet te wandelen. Ons verblijf voor de komende dagen was een lodge, weer een verwachtingsvolle titel, maar dit keer zeker waar. Midden in de bushbush, houten hutjes op verschillende niveaus. Een heerlijke zithoek met enorm flatscreen waarop we de olympische spelen konden volgen. Sweet (met dit woord wordt je hier doodgegooid, dus bij deze alvast mijn excuses als ik dat woord een paar keer vaker dan soms laat vallen als ik straks weer thuis ben). MEnig nadeel: het strand is 45 minuten wandelen en 45 minuten terug. Oke, dat moet dan maar. Mooie wandeling over de rotsen, weer: een leeg strand. Niet zonder reden, er waren namelijk wat dreigende wolken in de verte. Na een half uur brak de zon echter door en konden we toch nog even genieten. Zoals altijd leek de weg terug langer dan de weg er naar toe. Als we in de verte keken zagen we niks wat leek op de lodge, oftewel: nog een lange weg te gaan. Te lang, en onze hongerige magen begonnen ook al te knorren. Wat doe je dan als je in Nederland bent? Dan pak je de bus. Wat doe je in Nieuw Zeeland? Juist: liften. Vergezeld met twee grote, sterke kerels durfde ik het avontuur wel aan en na al een paar auto's stopte er een man met een vrouw en kind in een behoorlijk aftands busje. Het vrouwtje kwam uit Duitsland en is hier komen wonen bij haar man, die een Maori is. Toen we veilig afgezet zijn klommen we naar boven precies op tijd: het eten was klaar. Kip tandoori, net als thuis, en zelfs een lekker stokbroodje erbij. Hier kan ik wel aan wennen! Na het eten zijn we op zoek gegaan naar glowworms, die zouden tegen de bergen aan te bewonderen zijn. We hoefden niet lang te zoeken: de kleine beestjes wezen ons met behulp van hun vernuftige insectenvangsysteem de juiste weg. Heel magisch, alsof er allemaal kleine sterretjes op de berg waren geplakt. Of lichtblauwe led-lampjes, om het wat minder magisch te laten klinken. Daarna met een mix van Deense, Canadese en Nederlandse mensen Thirty Seconds gespeeld, wat best goed ging ondanks dat het soms Nederlandse begrippen bevatte!

De volgende dag begon met uitslapen, of zoals heel verwarrend in het Engels: sleep in. Half 10 zat ik aan mijn havermoutje dat ik nog steeds elke ochtend trouw maak. Busje gepakt naar Raglan City, boodschappies gedaan en gratis wifi bij de bibliotheek. Wederom naar het strand gelopen, het slechte weer stuurde ons jammer genoeg naar huis. Dus: terug gelift, we werden meegenomen (of kan ik dit beter afgezet noemen? Haha) door een man die vroeger ook veel gelift heeft en ons dus begreep. Leuk om zo mensen te ontmoeten en te horen wat ze doen, waar ze vandaan komen. Daarna hebben we pasta gekookt, foute muziek geluisterd, een semi-spooktocht de berg op gedaan en daarna lekker geslapen. Fijn even een dagje niks te hebben!

Raglan to Mourea, 14 februari
Ik zat als één van de eerste in de bus, een unicum! We zouden naar Mourea gaan via de Waitomo grotten, ik had me opgegeven voor een wandeling om daar nog meer glowwormen te bewonderen. Over echt hobbelige, bergachtige weggetjes gereden, ondertussen werd er veel over de omgeving verteld, zoals het feit dat de populatie schapen helemaal niet meer zo groot is als men denkt. Schapen zijn vervangen door koeien: hun melk wordt heel veel gebruikt voor kaas en andere melkproducten, voor export naar landen als China, maar natuurlijk ook voor eigen gebruik. Of dat alleen voor dit gedeelte van Nieuw Zeeland geldt weet ik niet, dat Maori-Engels is soms maar lastig te volgen. Aangekomen bij de grotten werden we eerst een grot in geleid die geen/amper glowworms bevatte, wat mij betreft hadden we die wel kunnen overslaan, ik was namelijk erg benieuwd naar die kleine beestjes! Na wat thee en koekjes was het eindelijk zo ver: de grot in. Eerst hadden we allemaal onze lampjes op onze helm aan, op een gegeven moment moesten we die uitzetten, de gehele 'hemel' was bezaaid met de kleine lichtjes. Ik was al onder de indruk van de wormpjes in Raglan, maar deze aantallen waren echt overweldigend. De guide waarschuwde ons wel: houd je camera niet te dichtbij! De wormpjes maken het licht om insecten aan te trekken, maar onder zich hebben ze een plakkerig draadje hangen waar de insecten in moeten blijven plakken (een soort vliegenvanger). Er is onlangs ontdekt dat er een soort zuur aan dit draadje zit, en dit kan de coating van je lens aantasten. Deze draadjes zagen er behoorlijk smerig uit, zoals je op de foto kunt zien. Een stukje verder lopen werden we in een boot gezet, en deden we weer alle lampjes uit. Na een paar minuten kon je meer dan twee meter voor je zien, enkel verlicht door de glowworms. Tot nu toe het mooiste wat ik heb gezien, zo magisch! Iedereen was er stil van.

Na het grottenavontuur vervolgden we onze weg naar Mourea, waar we een culturele avond tegemoet gingen. Na een wandeling langs een aantal watervallen waar veel Maori-geschiedenis over gaat werden we gedropt bij een Maori stam bij een soort gemeenschapsplek met een huis en een grote kantine. Toen de traditionele lokroep van een vrouw uit de stam klonk, moesten wij meiden als eerst naar voren lopen. Want ja mannen, vrouwen staan in de Maori cultuur boven jullie! De vrouw geeft namelijk het leven aan nageslacht en wordt dus als 'belangrijker' beschouwd. Toen volgde een soort gebed of lied, en was het tijd voor de officiële begroeting: elkaar een hand geven en twee keer neusje-neusje doen. Dat was heel vreemd, maar het gevoel van afstand tussen twee zo verschillende culturen ebde direct weg. Familie is erg belangrijk voor deze mensen en dat gevoel wisten ze goed op de groep over te brengen. Één van de mannen vond het echter grappig om niet officieel te doen maar wilde volgens mij 3 kussen doen, maar dat ging toevallig bij ieder meisje dat langskwam mis en zijn mond belandde half op de jouwe (sorry Rogier!). Vervolgens konden we onszelf verwennen met thee en koekjes en praten met de mensen, die overigens in gewone kleding (net zoals wij) rondliepen. Zo kwamen we er bijvoorbeeld achter dat het in deze stam normaal is om als kersverse ouders je eerstgeboren kind af te staan aan je ouders (voor het kind dus de opa en oma), zodat zij het kind kunnen opvoeden en alle belangrijke Maori-geschiedenis kunnen bijbrengen. Kunnen wij ons in Nederland niet voorstellen. Daarna werden we getrakteerd op een culturele ontmoeting: we kregen liederen te horen, en natuurlijk de bekende Haka dans te zien, met volle overgave en zoveel energie. Ik heb toch wel wat kippenvelmomenten gehad daar, wat een kracht die mensen uitstralen enkel met behulp van hun stemmen, lichaam en natuurlijke instrumenten. Natuurlijk moesten wij ook zelf meedoen, maar ik moest zeggen dat ik het kijken toch leuker vond ;). Tijd om van de Maori-keuken te gaan genieten, wat zullen we te eten krijgen? Waar ik had gehoopt op een kenmerkend maaltje kregen we kip, gebakken aardappels, pompoen en doperwten, behoorlijk Hollands dus. Toen ik vroeg aan een Maori of dit nou typisch Maori is kreeg ik het teleurstellende antwoord: nee. Desalniettemin heb ik gesmuld, want het was heerlijk! Na het diner konden we onze spullen pakken en ons gereedmaken voor de nacht. Maar wacht, waar is mijn backpack? Er lagen er heek veel, maar geen roze. Zal iemand per ongeluk de mijne hebben gepakt? Nee, dat kan bijna niet, in die kleur kun je je niet vergissen. Na drie keer de bus, de slaapzaal en het terrein te hebben afgezocht, onderhand een half uur later, begon het tot me door te dringen: mijn backpack is niet hier. Ik kon me niet voorstellen dat iemand hier hem zou hebben weggenomen/verstopt, maat je houdt met alles rekening. Ik wist me rustig te houden, zelfs nog toen ik voor de derde keer alles checkte, maar na dat half uur zakte de moed me in de schoenen: ik ben al mijn spullen kwijt. Een Maori-vrouwtje merkte mijn sippe gezicht op en heeft me direct geholpen. Nog geen minuut later kreeg ik van haar de vraag 'is het een roze-paarse backpack?' en kon mijn avond niet meer stuk. Later bleek dat iemand mijn tas uit de bus heeft gehaald op een tussenstop en hem niet heeft teruggelegd. De buschauffeur dacht dat iemand hem vergeten was en heeft hem bij dat hostel afgegeven, ik zou hem de volgende dag terug krijgen. Yes, opluchting! Op datzelfde moment ging mijn gewone rugzak ook kapot, je zou dus kunnen zeggen dat die dag een waar tassenfiasco was. Maar: I'm still alive! Een beetje overweldigd door het verlies en de terugvondst van mijn geliefde spullen kon de logeerpartij beginnen. De sleepover was in een groot huis met rode, houten, karakteristieke figuren, genaamd bijvoorbeeld Thaketathuha en Thekatamanu, waar we met z'n allen in rijen op matrasjes werden geïnstalleerd. Stel je eens voor dat er verhalen worden verteld over figuren die allemaal zulke namen hebben? Dan volg je het niet meer, en laat verhaaltjes vertellen nou net vanavond op de planning staan. Één van de jongens van die stam vertelde traditionele verhalen, een beetje mythisch, in Maori Engels, dus ik begreep er bar weinig van, maar de voortdurende lach op zijn gezicht maakte veel goed. Een interessante bezigheid en afsluiter van de (voor mij) toch wel bijzondere dag met hoogte- en dieptepunten.

Mourea to Rotorua, 15 februari
Vandaag stond op de planning de reis te vervolgen naar Rotorua, de stad die berucht is om zijn karakteristieke odeur. Vanwege wederom de vulkanische activiteit die tussen sommige spleten uit de bodem weet te ontsnappen ruikt het er naar rotte eieren, ik was benieuwd hoe erg de geur zou zijn. Uiteindelijk rook het gewoon naar eieren, niet zozeer rottend, en het is niet in heel de stad te ruiken gelukkig. Ook is het erg zonnig deze dag, dus dat is goed! Toen we aankwamen werd ik direct herenigd met mijn backpack, dus die heb ik onderhand weer terug en die ga ik vanaf nu extra goed in de gaten houden. Daarna moest ik direct aan de slag met mijn andere tas, oftewel: op zoek gaan naar een nieuwe. Even alleen op pad, wat is dat fijn zeg even na al die tijd mensen om je heen. Ik vond al snel een nieuw en beter exemplaar en heb m'n oude snel weggegooid. Sorry pap en mam, dat jullie voor niks jullie tijd in de tas hebben gestoken om hem überhaupt weer heel te hebben voordat ik hem kon gebruiken! In de middag wilde ik graag mountainbiken in het California Redwood Forest, een bos dat is ontstaan wanneer men er vroeger achter kwam dat deze soort bomen hier heel goed groeiden en besloten er meer te planten. Volgens Randi, het Canadese meisje van dag één waar ik nog steeds mee optrek, leek het precies Canada, ik waande me dan ook niet in Nieuw Zeeland. Enkel de tropische planten maakte het dat we weer wisten dat we in NZ zijn. We kwamen echter iets te laat aan en konden geen fietsen meer huren, dus werd het weer wandelen. Eenmaal weer in het hostel besloten we lekker makkelijk te doen: Mac Donalds, best knap dat ik niet eerder in de verleiding ben gekomen ;) 's Avonds zijn we op zoek gegaan naar de geisers, die niet moeilijk te vinden waren. De dag hebben we afgesloten bij een cafeetje, voor mij op een leuke manier: een enorm glas Sprite voor maar 3$. Anderen kwamen wat minder gelukkig uit: 11$ voor een speciaalbiertje dat niet eens lekker was ;)

Rotorua to Gisborne, 16 februari
In de ochtend zijn we naar een park geweest met nog meer van de geisers, of misschien beter gezegd: bubbelende modderpoelen. Door de rook die er van af komt en de soms felle oranje kleuren lijkt het geheel heel chemisch, terwijl het zo natuurlijk is. Na de wandeling de bus in, om met een select groepje van 8 personen de East Bro tour te doen: drie stadjes die aan de kust liggen, waar de Maori cultuur erg schijnt te leven. Onze chauffeurs zijn dan ook Maori. Aan het einde van de middag zijn we aangekomen op de plek waar we gingen picknicken. Een prachtige strandlodge, met een trappetje kon je zo het strand op lopen. We aten een lekker broodje met gegrilde kip en coleslaw, weer geen typisch Maori-maaltje vrees ik. Aan de overkant van de weg was onze accommodatie voor de nacht, een heus vakantiehuis met prachtig uitzicht. Midden tussen de bergen, heerlijk om even niet in de stad te zijn. Die avond zouden we met z'n allen een wijnproeverij doen, Nieuw Zeeland staat namelijk bekend als een goed wijnland. Kom maar op! We werden opgehaald door wederom een Maori man/jongen, een beetje een flapdrol op het eerste gezicht met z'n skaterbroek, oversized vest en beanie op z'n hoofd. Toen hij echter begon met praten bleek toch wel dat hij er heel veel verstand van heeft en heeft hij ons een hoop bijgebracht over de verschillende wijnsoorten, hoe wijn gemaakt wordt en welke factoren de smaak van wijn beïnvloeden. Daarnaast was het gewoon een heel gezellige avond, met een prachtige volle maan boven aan de hemel en een kampvuurtje die het plaatje compleet maakten.