Het echte NZ: natuur en touristische attracties

Gisborne to Te Araroa, 17 februari
Vandaag zouden we vroeg opstaan om als eerste van de wereld de zon op te zien komen, dat is hoe ze hier het plaatsje Gisborne verkopen. Ook claimen ze hier de surf capital van Nieuw Zeeland te zijn, maar dat verhaal heb ik ook al eens in een ander dorp gehoord. Ik ga er maar van uit dat ze beide erg geschikt zijn ;) Ik had netjes om 5.30 uur de wekker gezet, drukte op snooze en het volgende moment dat ik op de klok keek was het 8.00 uur. Waar is de tijd gebleven?! Van degenen die wel waren wezen kijken hoorde ik dat het behoorlijk bewolkt was, dus dat je niet zo heel veel zag. Laat dat dan maar schrale troost zijn.. Tassen pakken, op naar Te Araroa. Ondertussen weer op veel plekken gestopt, veelal strand. Je raakt bijna verwend: 'wéér naar zo'n mooi strand, pff'. Toch blijft het oogverblindend mooi! Eenmaal aangekomen in het huis, het woord hostel is hier niet op z'n plek, keken we onze ogen uit. Het was wederom een overnachtingsplek op een unieke locatie: in de middle of nowhere, een blote-voeten-huis met hoge plafonds, heel veel kleurtjes, zithoekjes, twee leuke hondjes en lokale kunstobjecten. We mochten binnen helaas geen foto's maken, anders hadden jullie kunnen zien hoe bijzonder het was. Gewend om zomaar naar het strand te kunnen wandelen was dat hier niet aan de orde. Allereerst was het een behoorlijk stevige wandeling, daarnaast zijn er alleen maar rotsen en zijn de golven te wild om in de zee te kunnen zwemmen. De altijd neuriënde negroïde maori-chauffeur besloot ons mee te nemen naar een nabijgelegen rivier om daar een duik te nemen. Hij komt oorspronkelijk uit Gisborne, dus hij wist blijkbaar de goede hotspots wel te vinden, lucky us! Zwemmen was echter niet zo aan mij besteed, dus ik ging voor het schieten van plaatjes. Daarna wederom pasta gekookt (van de 13 nachten dat ik hier heb gegeten was ongeveer 9 keer pasta - oeps), spelletje gespeeld en in het minst lekker liggende bed tot nu toe geslapen, maar dat nam ik maar voor lief omdat we de zo sfeervolle overnachting ervoor terugkregen :).

Te Araroa to Te Kaha, 18 februari
In de ochtend zijn we wederom naar wat hotspots gegaan, waarna we onze reis vervolgden naar de volgende locatie: Te Kaha. Eenmaal aangekomen bleek het weer een prachtige locatie te zijn: slechts een kleurrijk betegeld trappetje hoeft afgelopen te worden en dan sta je al op het strand. Wederom omringd door dieren - een bijtgrage pup, een hele hele oude hond, twee kittens en hun moeder - en kleine kinderen maakte het een levendige plek, waar we zeker hebben genoten. Er is echter niet zo veel te doen in de buurt, zoals bij al de accomodaties van de East Bro tour het geval is, dus wat hebben we gedaan? Op het strand gelegen, gegeten, de kraakheldere zonsondergang bekeken en twee uur lang in de hot tub gechilld, toppunt!

Te Kaha to Lake Aniwhenua, 19 februari
Onderweg zien we overal de karakteristieke Maori-huizen met de rode houten figuren, daaraan zie je dat de cultuur hier inderdaad behoorlijk leeft. Onze eerste stop zou zijn bij een honingboerderij, waar ze honing maken ze van de Manuka tree, een belangrijke boom in termen van (export)producten in Nieuw Zeeland. Ik verwachtte een rondleiding en verhalen over de boom, maar we kregen een korte (lees: 20 seconden) onverstaanbare introductie waarna we werden gedropt in het winkeltje waar alle helende spulletjes die ze maken uitgestald staan tegen veel te hoge prijzen. Tourist trap, zeker weten. Misschien hebben we meer geluk bij de macadamia nutfarm waar we daarna naartoe zouden gaan? Al snel bleek: nee, we kregen niet eens een introductie. Wel was het leuk te zien wat de streekproducten hier zijn.

Op naar een volgende culturele overnachting bij een Maori familie, maar wacht, wat is dat? Midden op de weg moeten we ineens stoppen, omdat er een hele kudde koeien overstak, en niet op heel hoge snelheid dient daarbij vermeld te worden. Een zicht dat zo Nederland zou kunnen zijn, alleen dan met bergen op de achtergrond. De accommodatie was wederom prachtig met het uitzicht op Lake Aniwhenua en weer veel dieren (waaronder een struisvogel en een geitje). We werden welkom geheten door de gastvrouw, Nates, die op het eerste gezicht meer een marketingmanager met flink wat pit leek in plaats van iemand die de traditionele Maori cultuur beoefend. Door haar doen en laten merkte je wel dat het niet zomaar een vrouw was, bepaalde waarden werden al snel geopenbaard. Familie staat dan ook hier natuurlijk centraal, dat voel je direct. En het leek erop dat deze familie dit keer, jawel, traditioneel Maori food voor ons zou gaan maken! Ik weet niet waarom, maar ik ging er vanuit dat ze dat zouden doen in een van de bubbelende hotpools zoals die in Rotorua zijn, maar het was toch wel iets anders. Eerst verhitten ze vulkanisch gesteente in een soort kampvuuromgeving, waarna er rekjes met eten op wordt gezet: vlees onderop, steeds verder naar boven de groenten. Daarna wordt er stoom gecreëerd door water op de stenen te gooien, vervolgens worden er natte doeken overheen gelegd, een zeil en tenslotte zand om alle stoom binnen te houden. 2 uurtjes wachten en klaar is de Hangi! Ondertussen werden wij bezoekers aan het werk gezet. Samen hebben we gefrituurd brood gemaakt, als soort bijgerechtje, wat een beetje naar oliebol smaakte. Terwijl het brood aan het reizen was leerden we flax weaving van een goedlachse Maori-vrouw, wat zoveel is als het weven van armbanden, tassen en andere prullaria van plant, wat ik heerlijk vond om even te doen. Toen het eten klaar was hebben we gesmuld: stukken lam, kip, varken, aardappel, pompoen, salade en natuurlijk de broodjes. En nog een broodje, en nog een broodje. Oké en nog één laatste.. En heerlijke toetjes als desserts, ons geluk kon niet op. Totdat de gastvrouw begon te vertellen waarom ze dit initiatief gestart zijn. De plek is dichtbij een dorpje dat vroeger erg welvarend was vanwege de houtindustrie. Toen het bedrijf dat in alle banen voorzag werd overgenomen door een groter concern werden daarmee ook de banen van de mensen in het dorpje overgenomen, door machines. Resultaat? Heel veel mensen vertrokken naar nabijgelegen steden, om daar nieuw werk te vinden. Het dorpje vertoont tegenwoordig signalen die gepaard gaan met werkloosheid: criminaliteit, substance abuse. En de vraag wie daar het meest onder leiden is dan al snel beantwoord. Kinderen. Ze gebaarde de hele tijd naar het eten dat over was, dus we voelden we de bui al hangen. Het eten dat over is gaat naar de kinderen in het dorp, oftewel: als wij niet zoveel hadden gegeten hadden die kindertjes meer gehad! Op dat moment voelden we ons allemaal een beetje schuldig, maar waren we vooral ontroerd door de emotie waarmee ze het verhaal vertelde. Vooral toen ze vertelde dat er bij haar dochter in de klas ook Hangi werd uitgedeeld en dat toen zij haar pakketje kreeg zei 'nee dankjewel, I'm fine, geef het maar aan kinderen die het echt nodig hebben' brak de emotie bij haar door. Ze was oprecht ontroerd, mede door het feit dat haar dochtertje zo jong al door heeft dat zij het goed heeft, dat het goed is om te delen en anderen iets te gunnen. Ik hield het droog door het feit dat ik een glaasje water had waar ik wat afleiding uit kon halen, anderen vonden dat echter niet nodig en lieten wat traantjes vallen. Omdat Nates, de vrouw, zag dat iemand van onze tafel zo connecte met het verhaal mochten wij de pakketjes inpakken. Dat voelde heel bijzonder, alsof we daarmee de kinderen echt hebben geholpen. De avond werd ook hier afgesloten met storytelling door een van de oudere mannen, om vervolgens met een voldaan gevoel naar bed te gaan.

Lake Aniwhenua to Taupo, 20 en 21 februari
We vertrokken vandaag vroeg, dus het was nog donker. Er hing een duistere mistlaag over het meer wat nog niet verlicht was door de zon, ok was helaas te kaat met het schieten van mooie plaatjes. Lege accu, zonsopgang, je kent het wel. Eenmaal in de bus ging het activiteitenopgaveformulier rond en bijna iedereen had de skydive aangevinkt. Ben ik een pussy nu ik dat niet doe? Mm, nee ik ben gewoon zuinig op mijn centen ;) Terwijl de rest uit een vliegtuig aan het springen was, werd ik gedropt bij mijn hostel. Het enige hostel dat voor de twee nachten dat ik daar zou blijven beschikbaar was, dus ik boekte maar gewoon zonder te kijken wat voor hostel het was, ik moest tenslotte toch een slaapplek hebben. Tenzij je van andermans haren in je bed houdt, was het niet echt schoon. Dit was de keer dat ik voor het eerst in mijn eigen meegebrachte coconnetje heb geslapen die zelfs nog een beetje naar thuis rook, een geluk bij een ongeluk. Die middag was het super warm, ik heb Taupo doorgewandeld en kwam tot de conclusie dat er weinig aan is en heb me toen begeven naar het meer en daar wat uurtjes vertoefd.

Mijn tweede dag Taupo begon met een bezoekje aan pedicure omdat mijn blaren maar niet weggaan. Ik werd binnen 5 minuten vriendelijk geholpen door een jongeman die voor niets mijn voeten heeft verzorgd, echt super. Ik maakte me klaar voor een wandeltocht dus ik schoof de zojuist aangeschafte teencondoompjes om mijn kleine tenen en was klaar om te gaan. Voor het hostel even insmeren met zonnebrandcrème, de zon was namelijk om 10 uur 's ochtends al behoorlijk haar best aan het doen. Daar stond een jongen klaar met een auto van Bungee Taupo en hij vroeg ons: staan jullie hier te wachten voor de bungee? 'Nee, maar als je ons voor niets mee wilt nemen gaan we wel mee!' zeiden we in koor. Twee tellen later komt mijn kamergenote van afgelopen nacht - een Britse vrouw van eind 60 - aangelopen, zwaait vriendelijk naar de chauffeur van de bungee-auto, stapt in en weg rijden ze, om ons stomverbaasd achter te laten. Gaat zij bungeejumpen? Zo, die durft! Niet lang daarna begonnen wij onze tocht naar wederom een thermische hotspot en de Huka falls. Dat zijn beroemde watervallen in Nieuw Zeeland, die naar horen zeggen elke drie seconden één olympisch zwembad kunnen vullen, om even een referentiekader te geven. Beter gezegd misschien: beruchte watervallen. Pepsi heeft ooit bedacht daar een commercial op te nemen, met in de hoofdrol het nationale raftteam. De watervallen waren echter iets te ruig en één van de rafters brak beide benen. Antwoord van de filmcrew op de actie: 'kunnen jullie het nog een keer doen, het shot was niet helemaal goed'. Je raadt al wat er daarna níet gebeurde. Het was een prachtige hike, eenmaal aangekomen waren we alle drie toch wel moe en besloten we een powernapje te doen, gewoon omdat het kan :) Op de terugweg zijn we gestopt om te gaan zwemmen in de hot pool. Op het eerste gezicht lijkt het een gewone rivier met een watervalletje, maar naarmate je dichter naar de waterval kruipt voel je de temperatuur omhoog schieten. Ik heb het niet gehaald tot aan het heetste punt, maar uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat het heter is dan een hete douche. Zoiets is weer zomaar in de natuur te vinden, ik was weer stomverbaasd! In de avond hebben we zelf pizza gemaakt, wat was dat heerlijk na zo'n wandeling.

Taupo to Whakahoro, 22 en 23 februari
Op naar Blue Duck station, weer een karakteristieke lodge midden tussen de bergen. Besloten mijn lieve zus trots te maken en een paardrijtocht te gaan doen met 'een echte cowboy'. Toen ik hem vroeg of hij 'die ene echte cowboy was' zei hij dat hij in opleiding was, dus dat niet kloppende feitje zien we maar even door de vingers. Ik vond de tocht namelijk awesome! Ik was de enige beginner, de andere hadden al vaker gereden of waren fanatieke paardrijdsters. Het begin van de tocht was dan ook geheel goed te doen voor mij: lekker in stap de bergen bedwingen, hier en daar links en rechts wat ravijnen, losliggende stenen, stijgende en dalende weggetjes, niets te gek. 'Zijn jullie allemaal vertrouwd op dit moment?', 'Ja, zelfs ik' riep ik. Teken voor de cowboy om het paard wat meer te laten zweten, en daar gingen we. De berg op, in behoorlijk tempo in draf. Ik speelde in m'n hoofd filmpjes af van paardrijdende mensen en hoe zij het staan-zit ritme als het ware afdwingen. Na een paar keer gedraafd en gestapt te hebben begon ik het onder de knie te krijgen, en toen ik eenmaal het ritme te pakken had ging het paard ineens in standje galop om een toch wel heel steil paadje op te gaan. Anne, dit had jij willen doen, zeker weten! De adrenaline gierde door mijn lijf, ik vond het een gek idee dat ik zomaar een in mijn ogen wild dier met mij op z'n rug aanspoor om harder te gaan lopen, daarmee de kans vergrotend dat ik iets breek of dat er iets ergers gebeurt, maar ik genoot met volle teugen. Ondertussen vertelde de semi-cowboy ons allerlei dingen over de flora en fauna in de omgeving en was de hond die met ons meeliep druk bezig met het achternazitten van wat schapen en koeien. De avond heb ik gevuld met eten, een spelletje doen, cider drinken en de sfeer voelen die een kampvuur met zich meebrengt.

De volgende ochtend begonnen we met een bushwalk. Je moest je naam opschrijven bij de receptie, zodat ze weten dat je weg bent en of ze je moeten gaan zoeken als je na 6 uur nog niet terug bent. Het was een officieel gebeuren, met ondertekenen en al, want: kans op verzwikte of gebroken enkels, knieën, benen, allergische reacties, hoogtevrees en nog meer dingen. De vrouw vertelde het ons alsof we een echt regenwoud ingingen: kans op wegslippen, ravijnen, heel smalle paadjes, misgrijpen van takken, bomen en touwen. 'Hebben jullie goed schoeisel?' Jaja, nu weten we het wel, het zal wel meevallen dachten we. Vol goede moed begonnen we aan de eerste beklimming, en met dat we het hekje overklommen dat toegang gaf tot het paadje schaafde ik mijn knie al. Dat belooft wat! Na één minuut omhoog klimmen waren we al buiten adem, daar werden we even met de neus op de feiten gedrukt: de wandeling zal dus toch niet zo makkelijk zijn. Een paar uur, stops, beklimmingen, prachtige vergezichten, gevaarlijke afdalingen, vergezeld door het oorverdovende geluid van een soort gemuteerde mega strondvliegkrekels later kwam er een weg in zicht. Betekent dit dat we het hebben gehaald? Nice! De rest van de middag heb ik lekker op m'n handdoekje gechilld, en wederom een spel gespeeld en ben ik vroeg onder de lakens gekropen.

Whakahoro to National Park, 24 februari
De wekker ging vroeg, want vandaag stond de bekende wandeling Tongariro Crossing op het programma. De wandeling wordt bestempeld als één van de mooiste dan wel de mooiste ééndagswandeling van Nieuw Zeeland. De tocht neemt je mee door allerlei landschappen: tundra met wuivende grashalmen en lavendelachtige planten, zicht op hoge bergen met wat geluk wat sneeuw, vulkanen, oude lavastromen en enorme vlaktes met niets. Dat was precies het Nieuw Zeeland waar ik naar op zoek was, dus voor mij een perfecte tocht! Oh, had ik al genoemd dat de wandeling van 20 kilometer 7 à 8 uur duurt, je minstens 1,5 liter water, 3 lagen kleding, goed schoeisel, regen-en winddicht jack mee moet nemen? Het was een zonnige dag, dus het water kon ik me voorstellen en goed schoeisel natuurlijk ook. Maar na een tijd wandelen en de eerste zware klim (wederom: na 1 minuut ben je uitgeput en moet je weer even op adem komen en je spieren wat rust gunnen), ongeveer 2 uur later, voelde je de koude wind langs je blote ledematen glijden en begreep ik waarvoor je de kleding nodig had, en dat zelfs op een kraakheldere dag. Op dit punt hebben we onze eerste lunch gehouden (zoals de hobbits dat ook doen heb ik vernomen), met een uitzicht op Mordor, voor de Lord of the Rings-kenners onder ons. Ook hebben we Mount Doom mogen bezichtigen en zelfs mogen beklimmen, maar een extra tochtje van 1,5 uur heen en 1,5 uur terug leek ons toch wat te optimistisch. Tijd voor deel twee van de beklimming. Waar bij deel één overal netjes grind lag en trappen waren, was deel twee een berg met losliggend zand met stenen en keien, hier en daar een rotsblok om je aan vast te houden. Precies op dat stuk waar je je snelheid eigenlijk wel moet behouden kwamen we terecht in een file van gillende, rust- en dus ervaringsverstorende schoolkinderen. Tientallen! Vlak voor ons had een ietwat mollige jongen het behoorlijk zwaar, dat was bijna naar om te zien. Hij werd aangemoedigd om door te gaan, maar op een gegeven moment viel hij gewoon neer, languit op z'n buik, vechtend tegen de uitputting. Nou klinkt het misschien alsof het echt heel zwaar was, dat was het niet, maar het geeft wel aan dat je over een bepaalde fysieke gesteldheid moet beschikken om de crossing bij bewustzijn te voltooien. Het uitzicht vanaf de top was weer onvoorstelbaar. Een aantal knalblauwe turkooise meren, enorme kraters en ook het vooruitzicht dat we nu vooral gingen dalen maakte me een gelukkig mens. De daling was behoorlijk steil (foto's spreken voor zich, behoeven wel wat inzoomwerk om de ware omvang te kunnen zien) en het losse zand zorgde voor behoorlijk wat ongeplande glijspektakels, maar we zijn er heel uitgekomen. Onze tweede lunch hebben genuttigd bij het grote blauwe meer, een sereen stukje Nieuw Zeeland. Na het meer opende zich weer een nieuw landschap, waar de afdaling begon. Op die kronkelende zonovergoten weggetjes voelde ik me zowaar een hobbit, op reis met een knapzak op de rug en vol goede moed op weg naar waar de weg je heenbrengt. De karakteristieke filmmuziek was het enige wat ontbrak, maar de stilte was ook fijn om naar te luisteren. Zo'n twee uur verder veranderde het landschap ineens van droog en dor met her en der wat groen naar bushbush met vogels en de geur van bos. Op dit punt begonnen we onze voeten toch wel wat te voelen, maar na nog even doorzetten hoorden we het geluid van pratende mensen steeds dichterbij komen en luider worden, waarna we de conclusie konden trekken: we've made it! Daar at ik de beste appel en banaan ooit :) Als beloning kregen we allemaal een koud biertje, en ja zelfs daar heb ik van genoten! De avond bestond uit stretches doen, een lekker verse hamburger met frietjes en vooral: uitrusten. Wat een dag, zeker een hoogtepunt!

National Park to Wellington, 25 en 26 februari
Vandaag vertrokken we naar Wellington, de hoofdstad van Nieuw Zeeland. Wellington wordt geprofileerd als arty cultuurstad, dus dat klinkt goed. Toen we aankwamen zijn we direct met de bus naar een (bekend?) uitkijkpunt gegaan, dat hadden we wat mij betreft kunnen overslaan. Daarna zijn we de stad in gegaan, maar veel verder dan shoppen zijn we niet gekomen, dat moest even gebeuren. In de avond wilden we voor het eerst eens op stap gaan, maar het was dinsdag en de receptionist raadde ons niet aan het nachtleven op te zoeken. Wat doe je dan? Drankjes en spelletjes doen in het hostel, zoals alle andere avonden.

Woensdag was het tijd voor hetgeen waar je niet omheen kunt wanneer je in Nieuw Zeeland bent: een toeristische attractie bezoeken die te maken heeft met Lord of the Rings. Voor ons betekende dat een bezoekje aan de Weta Cave, een soort museumpje waar relikwieën uit de LOTR films en andere films te zien zijn, en waar je een kijkje kunt nemen in de werkplaats voor deze attributen. Het was interessant om te zien, indrukwekkend ook, wat een werk er schuil gaat achter het maken van de films. Als iemand interesse heeft in 'de ring' (replica), maak even $5000 dollar over en ik neem hem voor je mee ;) Daarna wandelden we naar de Botanic Garden, wat toch wel enige verwachtingen schept. 'Dit zal niet zomaar een park of een tuin zijn, nee, een echte botanische tuin!', maar eenmaal aangekomen bleek het gewoon een park te zijn met wat bomen, een standbeeld en even verderop een heleboel perkjes met allemaal verschillende soorten rozen. Oké, spannend! Onderweg kwamen we dé attractie van de stad tegen, de Cable car - 'echt een aanrader' volgens de receptionist. In mijn ogen niets meer dan een tram/treintje dat een berg oprijdt voor degenen die te lui zijn om te lopen, maar misschien ben ik nu een beetje een cultuurbarbaar. Van wat ik tot nu toe gezien heb lijkt deze stad me beter, levendiger dan Auckland. Maar toch: tegen de natuurlijke schoonheid die Nieuw Zeeland te bieden heeft kan nog de mooiste stad niet opwegen. Ik zie er dan ook naar uit om morgen met de ferry naar het zuidereiland te vertrekken!