De eerste stapjes

Auckland, 6 en 7 februari
Ik had gedacht dat deze dag al even begonnen zou zijn zonder mij voordat ik wakker werd, maar al om 9 uur werd ik wakker. Vandaag stond op het programma om Auckland city te verkennen en ik besloot dit per voet te doen. Het was een behoorlijke rit voor een meisje dat gewend is om zulke afstanden met de fiets te doen waar het land alleen maar vlak is, maar het is gelukt en ik ben geen één keer verkeerd gelopen ;) Althans, de route heb ik niet verkeerd gelopen, mijn plaats op de trottoirs gaat nog wel eens dan vaker verkeerd. Zoals men hier met de auto links rijdt behoor je dat ook te doen als je wandelt, kwam ik achter. Zit je net lekker in de flow van links wandelen, komt er een toerist aan die dat nog niet in de gaten heeft en krijg je dat ongemakkelijke ik-links-jij-rechts-gestuntel.

Het is mooi om te zien dat de originele bewoners, de Maori, hier deelnemen aan de maatschappij. Ik had verwacht dat ze ergens buitenaf in hun eigen hutjes zouden leven en amper in de stad te zien zouden zijn, maar in praktisch elke bus die ik zag was de chauffeur een Maori die me vriendelijk aankeek en me naar mijn plaats van bestemming bracht. Ook is Auckland erg groen, iets waar Nederland mijns inziens wel wat van kan leren. Verder is de stad wat mij betreft niet heel bijzonder. Na lichtelijk teleurgesteld te zijn van het centrum ben ik weer naar mij hostel teruggegaan. Lekker een tijd gelezen en van de zon genoten die zich met man en macht door het wolkendek had weten te prikken. Het moet tenslotte ook wel een beetje als vakantie lijken :)

De volgende dag begon met het verschuiven van de gordijnen vanuit mijn best wel lekker liggende (en schone! (dat had ik nog niet genoemd: het is een Ilse-proof hostel ;)) bed, om een kijkje te kunnen nemen van het weer: teleurstellend. In mijn voorstelling van NZ schijnt jawel ook om 7 uur 's ochtends de zon fel in je gezicht, iets wat helaas niet aan de orde was. Dit valt echter niet te wijden aan NZ, maar aan mijn gebrekkige voorbereiding van deze reis vermoed ik. Vol goede moed, hopend dat het weer zou omslaan besloot ik Mount Eden te gaan beklimmen, een bescheiden berg zo ongeveer in de achtertuin van het hostel waar ik momenteel verblijf. Mount Eden de grootste van een van de vele vulkanen waar Auckland op en omheen is gebouwd, met in het midden een nog steeds zichtbare krater. Erg mooi, ik moest oppassen niet te diep erin te kijken, anders zou ik er zo in kunnen vallen. Helaas was ik niet de enige die het idee had de berg op te gaan: een hele delegatie Aziaten besloot hetzelfde te doen (zie foto voor het bewijs). Letterlijk busladingen vol, bleek toen ik weer aan de afdaling begon. Het uitzicht vanaf de vulkaan was mooi, ik kom zo ongeveer de hele stad bekijken. Ik moest oppassen dat ik niet wegwaaide, het ging echt als een razende tekeer daarboven.

Daarna startte ik met de zoektocht naar hetgeen waar ik stiekem toch ook voor naar Nieuw Zeeland ben gegaan: het strand. Waar deze zoektocht gisteren eindigde - ik kwam slechts tot de haven - besloot ik deze vandaag voort te zetten. Ik heb me laten vertellen dat er zich ten westen van de haven stranden bevinden. Waarschijnlijk een beetje heel erg westelijk, verder dan plezierjachten en boulevards ben ik namelijk niet gekomen.

Al met al heeft Auckland niet mijn hart weten te veroveren. Het is een stad met veel groen en de sfeer is er heel gemoedelijk, maar daar is wat mij betreft dan ook alles mee gezegd. Weinig foto's dus van Auckland, de foto's die ik heb gemaakt zijn meer om te zien wat ik zie, niet omdat ik de behoefte voelde om wat ik zag op de gevoelige plaat vast te leggen ;) Ik hoop voor mezelf maar natuurlijk ook voor jullie dat daar snel verandering in gaat komen, tot snel!

Auckland naar Pahia, 8 februari
De dag waar ik naar uitkeek: de busrit begint! Om 7 uur 's ochtends paraat staan is mij natuurlijk precies gelukt, met geen enkele minuut speling zoals het hoort ;) 'I was very curious how your name has to be pronounced' zei de tourguide al direct, dus ik ga nu door het leven als Izzy, iets makkelijker voor de meesten hier. Één voor één druppelden de medereizigers binnen en het bijna onmogelijke bleek mogelijk: een bekende uit Nederland stapt in dezelfde bus. Heel gek om weer Nederlands te spreken, nu al. Tegen de Nederlanders praat ik half Engels, en als ik dan weer engels moet praten zeg ik iets in het Nederlands en krijg ik een niet-begrijpende blik toegeworpen. Went vanzelf :)

Tijdens de reis tussen Auckland en Paihia kom je het echte Nieuw Zeeland tegen: prachtige met groen bezaaide bergen en heuvels die mooi afsteken tegen de paarsblauwe hemel. Want ja: de zon weet het eindelijk van de wolken te winnen! Het groen kennen we allemaal uit Nederland, maar de lucht is hier zo veel kleurrijker, helderder. Onderweg stoppen we op een aantal mooie plekken, om kenmerkende plekken te bezichtigen. Zo stopten we bij een kauri tree van 800 jaar oud, de grootste ter wereld, en namen we een kijkje bij Goat Island. Waar het eiland zijn naam aan te danken heeft? Tijden geleden brachten 'de mensen' (ik weet niet meer precies wie dat waren) geiten naar het eiland voor het geval mensen zouden stranden daar, zodat ze daar iets te eten hadden. Zo heb je ook de chicken islands zei de tourguide, al zet ik wek mijn vraagtekens bij zulke verhalen ;) Na de toeristische stops kwamen we in de middag aan in Pahia, en mooi kustplaatsje. De naam Paihia is een samenvoeging van het Maori woord 'pai' wat goed betekent en het Engelse fonetische 'here', een naam die mooi past bij de mooie stranden en omringende eilanden. Met een aantal zijn we langs de kust naar een uitkijkpunt gelopen. Waar je in Nederland overal mensen tegenkomt, vooral op zulke mooie plekken, was hier niemand, en het was gigantisch. Een heel vrij gevoel geeft het je, alsof je voor een moment alleen op de wereld bent. Mooie zacht glooiende graslanden met hier en daar een boom, met uitzicht op the Bay of Islands, de baai waar o.a. Paihia ligt. Iets te mooi gemaaid gras, want bleek na even goed kijken: we waren op een golfbaan beland. Als een golfbaan al zo adembenemend mooi kan zijn, dan belooft dat wat voor de rest van wat ik nog te zien ga krijgen! De avond bestond uit lekker een stuk vlees van de barbecue (ik had twee dagen vegetarisch gegeten), drankjes doen en vervolgens niet kunnen slapen in een iets te wiebelig stapelbed. Morgen weer vroeg op, want om 6.15 uur gaat de wekker om het noorden van het eiland te gaan bezoeken: Cape Reinga.

Paihia, 9 februari
Nu ik dit zit te typen ben ik aan het genieten van een wifi-colaatje, iets wat deze komende weken een veelgehoord fenomeen gaat zijn denk ik. Op veel plekken wordt geadverteerd met gratis wifi, maar daar moet je dus wel een drankje voor bestellen, geen probleem denk ik zo: even genieten van wat tijd alleen, op de achtergrond livemuziek en een prettig temperatuurtje: daar kan ik wel mee leren leven!

Goed, vandaag: Cape Reinga, het noordelijkste punt van Nieuw Zeeland. Voor de Maori een bijzondere, spirituele plek. Zij geloven dat de geesten van overledenen via de 90 mile beach (een strand van 45 mile, imschattingsfoutje van de pioniers op het strand) afdwalen naar Cape Reinga en daar via de bekende kauri tree weer naar boven zweven. Erg spiritueel voelde het voor mij niet, maar mooi was het wel. Rotspartijen omhelsd door woeste golven, want ook vandaag was het niet erg mooi weer (grijze luchten, beetje miezer). Wat ik vreemd vond: nergens was een hek geplaatst, dus je kon zo de diepte in vallen als je zou vallen, ik heb me dus maar op veilige afstand gehouden vandaag. Onderweg zijn we gestopt om van de duinen af te surfen (dune surfing), iets wat ik eigenlijk helemaal niks vond toen ik het zag, haha, maar ik heb het toch maar geprobeerd en daar heb ik geen spijt van gehad! Enkele zandkorrels uit mijn mond te hebben geplukt later ben ik veilig achter mijn camera gekropen om de anderen op de foto te zetten. Eenmaal terug in Paihia ontmoetten we de zon weer en wordt vanavond hopelijk een fijne afsluiter van de dag. Morgenmiddag vertrek ik weer naar Auckland, om dinsdag te vertrekken naar de volgende stop: Hahei. Ik geniet nog even van de gitariste, cheers!

Ps: wifi verbinding is hier overal erg belabberd, dus als jullie niets van mij horen: bedenk niet dat ik ergens naar een donker steegje ben meegenomen, maar beeld je in dat ik met een fles water en mijn camera in de hand van de mooie landschappen aan het genieten ben!