No sandfly no cry

Wellington to Nelson, 27 en 28 februari
Om 7 uur 's ochtends pakten we de ferry van het noordereiland naar het zuidereiland. In het noorden heb ik al zo veel moois mogen bewonderen, het zuiden blijkt nog mooier en ruiger te zijn dus dat belooft wat! Ik dacht dat de ferry een grote boot met een koek en zopie tentje zou zijn, maar het had meer de omvang en uitstraling van een cruiseschip. Met jawel: gratis wifi! Na een uurtje of drie en mijn reisgenootjes in slaap te hebben zien vallen vond ik het tijd om het dek en daarmee het uitzicht van de boot op te zoeken. Ik bleek net op tijd te zijn, het land kwam net in zicht. Waaien deed het niet, het gierde. Alles wat ook maar een beetje de mogelijkheid had te bewegen in de wind greep zijn kans en ging helemaal los. Wind in Nederland is er niets bij, geloof me. Ik wist mezelf staande te houden en werd uiteindelijk beloond met een geweldige tocht door de baai, waarna we de bus namen via Picton naar Nelson. Nelson ligt in Marlborough, de wijnstreek van Nieuw Zeeland. Wat kan er dan niet ontbreken? Een wijnproeverij natuurlijk, moest de organisatie gedacht hebben. Dit keer was het echter echt proeven en niets leren, maar een paar slokjes goede wijn 'voor gratis' sla je natuurlijk niet af. Na die welkome onderbreking kwamen we aan in Nelson, oftewel het Florida van NZ. Het is er eigenlijk altijd zonnig en veel gepensioneerden komen hier naartoe om van hun welverdiende rust te genieten. Dat bleek ook uit het winkelaanbod: één hoortoestellenwinkel, opticien of apotheek per inwoner zo ongeveer. Het hostel was perfect. Gratis beachcruisers - het woord fiets is een understatement - te leen en gratis ontbijt met wafels in de ochtend. Fietsen is gevaarlijk hebben we gemerkt. Ze zijn hier niet zo gewend aan fietsers en wij zijn gewend aan aparte fietsstroken, een beetje onverenigbare werelden. Na wat nagetoeterd en waarschijnlijk nagewezen te zijn zijn we gelukkig ongedeerd teruggekomen. De avond hebben we niet gevuld met spelletjes doen maar eens iets anders: een film kijken.

De volgende ochtend begon met gratis ontbijt met wafels! Fantastisch. Daarna besloten we om een stadswandeling te doen door Nelson, omdat er verder vrij weinig te doen is. We kregen een kaartje mee met daarop wat hoogtepunten langs een route, waar we niet al te veel van verwachtten. Mijn persoonlijke hoogtepunt dat niet op de kaart was aangegeven was een omaatje dat tussen de jaloezieën door naar ons riep 'dit is geen weg, dit is geen weg!, terwijl het er toch echt uitzag als een weg: een met asfalt gevuld pad met aan een kant wat huizen en aan de andere kant een gazonnetje. Teken voor ons om rechtsomkeert te maken en de tocht door het overweldigende Nelson te vervolgen. Op één van de hogere punten van het dorpje vonden we wonder boven wonder iets wat wel tot de verbeelding sprak, namelijk een schattig huisje een beetje in Hans en Grietje-stijl. Een fotomoment en een beklimming van de naastgelegen berg later vonden we het wel welletjes en besloten we de toeristische route niet af te maken. Tijd voor een ijsje! Op de beachcruiser op naar een ijszaak met selfservice, slim want mensen (lees: ik) pakken altijd te veel. 10 dollar lichter en een enorme ijsco zwaarder was het tijd voor ontspanning: lezen, genieten van wifi, zon, eten en slapen. Ja, ik begrijp wel waarom mensen hier komen om tot rust te komen.

Nelson to Marahau, 1, 2 en 3 maart
Laat in de middag zijn we aangekomen in Marahau, het dorpje dat grenst aan het Abel Tasman National Park, één van de grote prachtige nationale parken die Nieuw Zeeland rijk is. Dit is het gedeelte met de gouden stranden en azuurblauwe zee, en belooft erg mooi te worden. De accommodatie voor de nacht grenst letterlijk aan het park, dus ik hoef vast niet te vermelden dat het uitzicht prachtig was. Die avond besloten we te gaan voor hotdogs, als Nederlanders aasden we natuurlijk op de knakworstvariant. Deze waren echter onmogelijk te vinden, de enige mogelijkheid was een blikje Euroshopper knakworsten voor 4,50$. Wat dat betreft verbreedt reizen letterlijk en figuurlijk je horizon: iets waarvan je denkt dat het heel normaal is, blijkt typisch Nederlands te zijn. Desalniettemin hebben we gesmuld en zijn we vroeg onder de dekens gekropen. De volgende dag zou ik namelijk om 8 uur opgehaald worden om te gaan hang gliden!

Een klein beetje gespannen voor wat er komen ging nam ik de volgende ochtend mijn meest speciale douche ooit. Er was een panoramaraam, en omdat het vroeg was kwam de zon net op. Goudgele tinten vulden de overigens enorme ruimte met licht, het zich van paardensilhouetten in de wei iets verderop maakten het tot een picture perfect plaatje. Daarna: waar anderen zich voor dubbel zo veel geld vrijwillig uit een vliegtuig werpen, besloot ik voor een variant te gaan met wat minder adrenaline en meer vliegen-als-een-vogel gevoel. Bij hang gliden word je in een soort driehoek met vleugels bevestigd, al hangend in een cocon boven de bestuurder. Die stellage wordt met een kabel bevestigd aan een vliegtuig dat je vervolgens de lucht in sleept. Nog voordat het vliegtuig de aardbodem loslaat vliegen wij al boven de grond en na hoog genoeg te zijn word je losgekoppeld van het vliegtuig en zweef je, nee, vlieg je als een vogel door de lucht. 'Time for a bit crazy?', vroeg de beste man en daar gingen we. Gezicht omlaag, loodrecht naar beneden, af en toe met een kurkentrekkerdraai om de ervaring compleet te maken. Mam, waarschuwing, misschien moet jij de filmpjes niet bekijken ;) Het was heel bijzonder, het uitzicht was natuurlijk fantastisch maar het gevoel van het vliegen maakte het voor mij de moeite waard. Men zegt dat dit het dichts bij komt bij vliegen als een vogel en ik denk dat dat klopt. Zeker aan te raden! Weer aangekomen op de accommodatie besloten we een wandeling te maken naar Appeltree bay, een strand na een wandeling van zo'n 1,5 uur. Nadat we thuiskwamen biechtte ik aan mijn reisgenootjes op niet mee te gaan op de geplande trip voor morgen: een gedeelte van de Great Walk van Abel Tasman lopen. Het wandelen gaat me namelijk een beetje tegenstaan, ik mis het fietsen veel meer dan ik had gedacht. Ik wil dingen ontdekken, dingen zien, per voer gaat dat zo langzaam in tegenstelling tot de fiets. Ja, zeker qua materialistische dingen hetgeen dat ik het meest mis! In de avond gingen we - daar komt ie weer - het spel 'de beste ... van Nieuw Zeeland' spelen, dit keer moest de burger eraan geloven ;) Van horen zeggen weet ik dat er hier in Abel Tasman en in Queenstown twee hele goede burgers zijn, respectievelijk de Fat Tui burger en de Ferg burger. Ik weet niet hoe, maar ze hebben me zomaar laten genieten van een meergranenbrood (hij was enorm, geen broodje te noemen) met salade van wortel en bietjes, natuurlijk een hamburger, bacon, ei, ananas en waarschijnlijk nog wat dingen die ik vergeet. Heerlijk was het! Rollend naar huis om wederom vroeg te gaan slapen. Beste mensen, als ik thuis ben moeten jullie me weer leren wat uitgaan is, dat ben ik namelijk een beetje aan het verleren!

De volgende ochtend kon ik uitslapen, mmm. Voor mij stond de dag in het teken van fotograferen. Lekker op eigen tempo, niet het gevoel hebben op te moeten schieten omdat je anders anderen laat wachten. Ik had echter niet zo'n geluk met het weer. Winderig, regenachtig en heel wisselvallig. Als compensatie voor regen verwacht ik minstens mooie wolkenpartijen die resulteren in prachtige plaatjes, het waren echter alleen wat grijze pluizenwolken. Als de weergoden me niet goed gestemd zijn moet ik het lot maar in eigen handen nemen, dus ik heb mezelf maar getrakteerd op een kop thee en een brownie. Eenmaal terug heb ik een beetje rondgehangen op de camping, een tukkie gedaan en mijn twee reisgenootjes verblijd door de aardappels en wortels al klaar te maken voordat ze terugkwamen, zoals het een Hollandse dame betaamd. In de avond heb ik geprobeerd de zonsondergang vast te leggen, deze was alleen niet zo overweldigend.

Marahau to Punakaiki, 4 maart
We vervolgden de reis naar de volgende stop, Punakaiki. Onderweg stopten we bij de Pancake rocks, rotsen die met veel fantasie lijken op een stapel pannenkoeken. Het hostel voor de nacht was wederom niet zomaar een standaard hostel, dit keer een locatie in een rainforest. Allemaal verschillende huisjes verspreid over het terrein, afgesloten van de buitenwereld. Omdat het pancake day was - één of andere feestdag maar in mijn ogen gewoon een excuus om pannenkoeken te eten - zat er natuurlijk niets anders op dan mee te doen met de traditie: we aten pannenkoeken. Het bakken duurde echter heel lang, dus ik besloot even de omgeving te verkennen. Buiten kon je de oceaan horen en als je hem kunt horen is hij dichtbij, toch? Ik wilde hem wel zien, en wat meters naar beneden te hebben gelopen zag ik een bordje 'beach, 8 minutes', dat betekent natuurlijk 5 minuten voor een jong deerntje als ik, dacht ik. Het weggetje leed me door het rainforest, over een klein beekje, berg op en berg af met hier en daar wat splitsingen. Oke, goed onthouden! Eenmaal uit het bos bleek het toch wat langer dan ik gedacht had, dus toen ik de zee even van een afstand gezien had besloot ik terug te gaan. En ja, het zeer goed mogelijke werd werkelijkheid: al bij de eerste splitsing koos ik de verkeerde weg. Na iets meer dan 8 minuten stressvol (voor mijn gevoel) een andere berg te hebben beklommen kwam ik uit op de main road. Links of rechts? Mijn richtingsgevoel liet me hier niet in de steek en wees me de goede kant op. Buiten adem en bezweet kwam ik weer in ons huisje aan. Waar ik dacht dat ze onderwijl wel ongerust zouden zijn was alles nog precies zoals toen ik aan mijn kleine avontuurtje begon: pannenkoeken nog niet klaar, wijntjes nog niet op. Mis ik tenminste niet het avondeten, hetgeen waar ik bang voor was! :) Ik heb nieuwe combinaties uit mogen proberen: appelmoes, eentje met banaan en chocola en eentje met champignon met bacon. In de avond sliepen we met z'n allen in een kringetje op een zolder, dat voelde weer als een kinderlijk maar knus logeerpartijtje.

Eerste bergen met sneeuw?

Punakaiki to Franz Joseph, 5 en 6 maart
We vertrokken naar Franz Joseph, een klein stadje aan de voet van de berg waar de Franz Joseph gletsjer is. Ik vraag me af wat er over blijft van het stadje als de gletsjer verdwijnt - volgens statistieken binnen 10 jaar - vanwege de overwegend toeristische accomodaties, touroperators en de weinige normale huizen die er zijn.

De volgende ochtend ging ik kajakken. Na ingesprayd te zijn met zonnebrandcrème en anti-insectenspray en de guide een klap te hebben verkocht met de peddel kon het avontuur beginnen. Een meer met prachtige weerspiegelingen in het water, je hoort niets behalve het wijken van het water en soms langsvliegende eenden. We gingen dicht langs de eilandjes die in het meer liggen, waar een 'heel zeldzame soort kiwi' (zijn die niet allemaal zeldzaam?) zich huisvest. Helaas nog steeds geen een gespot, al denk ik niet dat dat überhaupt gaat gebeuren ;) Ook kregen we het voor elkaar als eerste ooit verkeerd te varen, waardoor de guide op een stuk rivier kwam waar hij zelfs nog nooit was geweest om ons op te halen, dus niet alleen voor ons maar ook voor hem een ware ontdekkingsreis. De rust die de omgeving uitstraalt, met niets of niemand om je heen uitstraalt was bijzonder. Na het kajakken zijn we in de hot tub geploft, waar het eigenlijk veel te warm voor was. Mij hoor je niet klagen, maar ik had hier toch wel wat slechter weer verwacht, de westkust is namelijk het natste gedeelte van het land. Blijkbaar hebben we het weer getroffen, er is een regenachtige storm geraasd over het zuidereiland, maar ons plekje is gespaard gebleven. Geluk! De avond sloten we af met iets wat grote verwachtingen had geschept: er zou een dj in de bar van het hostel komen, eindelijk een beetje degelijke uitgaanslocatie! Toen we om half 11 binnen kwamen bleken we echter veel te laat: de enige personen die er waren waren laddertjezat en de dj was nergens te bekennen. De in de ochtend zo serieus en bekwaam lijkende kajak-guide liet hier zien dat hij ook kwaliteiten op andere vlakken heeft, namelijk straalbezopen worden. De onzin die hij uitkraamde over zijn werk, de tours die hij doet, deed zijn expertiseniveau bij mij een aantal punten dalen. Desalniettemin heb ik een leuke avond gehad!

Franz Joseph to Wanaka, 7, 8 en 9 maart
Onderweg hadden we een paar stops bij mooie plekken, je ziet het landschap steeds ruiger en mooier worden. We hadden een hostel met uitzicht over het meer uitgekozen. Aan de overkant van het meer was niets, dus als je de boten op de voorgrond even wegdacht waande je je in het ontoeristische Nieuw Zeeland, een waar genot voor het oog.

De volgende dag gingen we ein-de-lijk echt mountainbiken! Voor nog geen 20$ konden we mountainbikes huren in het hostel, het is dan echter altijd de vraag wat voor kwaliteit de fietsen hebben. Ze bleken van verrassend goede kwaliteit te zijn en niet veel later vertrokken we op een perfect paadje langs lake Wanaka. Dit is waar ik zo naar uit keek: flink crossen, de wind langs je oren horen razen en de vrijheid die het je geeft. Na een tijdje veranderde het rustige en zachte pad in een wat onvriendelijkere ondergrond. Stenen, berg op berg af, boomstronken die op onverwachte plekken omhoog kwamen piepen, scherpe bochten. Na de 'normale' track afgerond te hebben stonden we voor de beslissing: de echte volgende track doen (niveau intermediate) of teruggaan? We besloten het eerste te doen. Hier heb ik geen spijt van, wat was dat cool! Het was op sommige stukken echt gevaarlijk, als in er was een behoorlijke afgrond naast je en een onstabiele ondergrond, enorm scherpe bochten en gevaarlijke afdalingen. Maar eenmaal begonnen kon je niet meer terug, dus we moesten doorgaan. Ik trad uit mijn comfortzone en voelde de adrenaline zich een weg door mijn aderen banen, ik voelde mijn hart soms even stilstaan als ik weer een levensbedreigende situatie overwonnen had. Toen ik het begin van de track weer in zicht zag komen ging er een vlaag van opluchting door me heen: ik heb het gehaald, met hier en daar wat schrammetjes maar ik heb het gehaald! Met enigszins wat zadelpijn te hebben gekregen van de track vervolgden we de tocht naar huis. Deze was pittig in andere termen, de weg was namelijk niet vlak maar, hoe kan het ook anders, bergachtig met enorm steile wegen. Als je aan de voet van zo'n berg staat denk je 'oh, dat is wel te doen', maar een paar meters verder piep je wel anders. Dat is waarschijnlijk de reden waarom niet zoveel mensen hier fietsen. In de avond hebben we poutin gegeten, een 'traditioneel' Canadees gerecht. Friet met een speciale soort kaas en jus-achtige saus eroverheen, prima beloning voor de inspanning die we vandaag geleverd hadden :)

De volgende dag was uitslaapdag en relaxdag. In de avond zijn we naar een bioscoop geweest, de beste kleine bioscoop van Nieuw Zeeland. Wat verwacht je als je daar naartoe gaat? Niet wat ik daar aantrof! Een ruimte die aanvoelde als een oude zolder, compleet met puntig schrootjesplafond, een aantal losse bioscoopstoelen her en der en wat afgedankte bankstellen om de overige ruimte op te vullen. Voor degenen die een drive-in bioscoopervaring wilden beleven waren er zelfs twee oude auto's waar vanuit de film te bekijken was. Ja, ook op reis heb je behoefte aan een relaxdag als deze ;)

Wanaka to Queenstown, 10 maart
Vandaag zeiden we het rustige Wanaka vaarwel om naar haar grote zus Queenstown te vertrekken, ook wel bekend als the 'adventure capital of the world'. Een hele naam om waar te maken, maar dit keer redelijk waar. Een stuk of 70 verschillende bungeejumpactiviteiten, veel verschillende mountainbike tracks en jetboat cruises zijn enkele van de activiteiten die daar gedaan kunnen worden. In de middag kwamen we aan en ik besloot de stad te gaan verkennen te voet. De souvenirwinkels die op elke hoek van de straat te vinden zijn geven wel aan in wat voor omgeving we beland zijn, maar dat doet niet af aan de sfeer. Het is er levendig, ja zelfs gezellig. Dit bevalt me wel! In de avond hebben we een wandelingetje gemaakt door de stad en mogen genieten van openluchtpianospel van een artiest die op een hele oude piano speelt. Ik weet niet of het improvisatie was of niet, super goed was het wel. Met een voldaan gevoel klom ik mijn ietwat wankele stapelbedje in, op weg naar dromenland.

Queenstown to Gunn's Camp, 11 maart
Vandaag was de dag dat we de voor mij langverwachte Milford Sound cruise gingen doen. De weg er naar toe was adembenemend mooi, en wordt dan ook niet voor niets één van de mooiste scenic rides ter wereld genoemd. Een titel die wederom op zijn plek is! Eenmaal op de boot werden we door de fjorden gevaren en er werd af en toe iets onverstaanbaars door de speakers gezegd. Ik heb genoten van het uitzicht en zelfs wat fur seals gezien die lekker lagen te zonnebaden, want ja ook hier is de zon elke dag aanwezig ;) Wel had ik een ander uitzicht verwacht, met meer ruwe natuur, maar die verwachting zal wederom weer door mijn gebrekkige voorbereiding zijn geschept. Aan het einde van de middag werden we gedropt bij de accommodatie van de nacht. Veel meer dan wat pittoresk gekleurde hutjes en gemeenschappelijke ruimten was er niet, maar meer was er dan ook echt niet nodig. Beter nog: om 10 uur 's avonds gaat de generator waar de hele boel op draait uit en beland je in complete duisternis. Perfect momentje om een haardvuur aan te steken en een gitaar erbij te pakken, toch? Zo gezegd, zo gedaan. Het was bijzonder om te zien dat ongeacht waar iedereen vandaan komt we toch met z'n allen de meeste liedjes mee konden zingen. Liedje van de avond? Zeker weten 'no sandfly no cry'!